«Θεατρό μας ο δρόμος, τέχνη μας η εξέγερση»
Το χρονικό της εξέγερσης της χορευτικής κοινότητας
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί, λίγους μήνες πρίν, πως οι καλιτέχνες του χορού θα κατέβαιναν σε μαζικές πορείες μαζί με φοιτητές και εργάτες, θα φωνάζαν συνθήματα ανατρεπτικά, μέσα στο κλίμα που ζούμε όλοι μας τους τελευταίους δύο μήνες.
Όλα ξεκινούν με το κάλεσμα μιάς ομάδας χορευτών κάτω από το όνομα«Πάμε πλατεία» την Κυριακή 4 Ιανουαρίου. Εκεί συστήνεται η «Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών Χορού», ένα ανοιχτό σώμα που δέχεται κάθε χορευτή, χορογράφο, δάσκαλο χορού, ή θεωρητικό χορού που συναινεί και παίρνει μέρος στις δράσεις που αποφασίζονται στις συναντήσεις. Την συνάντηση αυτή ακολουθεί η πρώτη πορεία, τα πρώτα πανώ, τα πρώτα συνθήματα. Μαζί και το ΣΕΧΩΧΟ, το νέο συνδικαλιστικό Σωματείο Εργαζομένων στον ΧΩρο του ΧΟρού. Η Παρασκευή 9 Ιανουαρίου είναι μία μεγάλη μέρα για την ιστορία του χορού στην Ελλάδα, μία μέρα που ο κόσμος του χορού δείχνει πως ξύπνησε από το όνειρο του «ρόζ». Τα πρώτα δακρυγόνα στο Σύνταγμα δεν πτόησαν τους διαδηλωτές του χορού οι οποίοι προς μεγάλη μου έκπληξη έδειξαν ψυχραιμία, νηφαλιότητα και ξαναμαζεύτηκαν για να μπορέσουν να τελειώσουν την πορεία ως τα Προπύλαια. Θαύμασα τις νεαρές χορεύτριες (συντριπτική πλειοψηφία της μάζωξης) με την επαναστατική τους διάθεση που φώναζαν
«Το coup de pied μου κράμπαρε και τώρα δεν τεντώνει, Μ-Γ-Δ»
«Η πουεντ μου χάλασε και πια δε με σηκώνει, Μ-Γ-Δ»
«Οι πιρουέτες τέρμα απο δω και μπρος,
στο δρόμο στο δρόμο να γίνει πανικός»
«Γ--- το σύστημα σας
γ--- τα θέατρά σας
εμείς χορό θα στήσουμε
πάνω στ’ αυθαιρετά σας»
( και στο σημείο μπροστά από το εμπορικό κέντρο Attica )
«Παλλάς Παλλάς ,στο δ----- να πας!»
Στην επόμενη συνάντηση, Κυριακή 11 Ιανουαρίου η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών Χορού και η ΣΕΧΩΧΟ συναντιούνται όπου αποφασίζονται περαιτέρω συμμετοχές σε πορείες όπως αυτή που θα γίνει στην Τρίτη 20 Ιανουαρίου για τα γεγονότα στη Γάζα .
Ολα γίνονται με τη βοήθεια του Διαδικτύου όπως ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, μπλογκ (http://protovouliaxorou2009.blogspot.com) και μηνύματα μέσω κινητής τηλεφωνίας. Ολα τα πιθανά μέσα για την ενημέρωση και την συσπείρωση των καλλιτεχνών χορού χρησιμοποιούνται με ευκολία και σβελτάδα. Δεν είναι περίεργο... Η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων είναι η γενιά των 20. Νέες ιδέες, όρεξη για αλλαγή, άτομα τόσο ξεχωριστά που παρόλη τη νεαρή τους ηλικία ξέρουν τι θέλουν και τολμούν να βγουν στο δρόμο να το διεκδικήσουν. Μια ελαφριά επικουρία της γενιάς των 30 στις συναντήσεις και στις πορείες και σχεδόν απούσες οι γενεές 40+. Ενα σύμπτωμα που έδειξε την μεγάλη εξάρτηση τους από το υπάρχων σύστημα ( δουλεύω, παράγω,επιχορηγούμαι και πάλι από την αρχή);
επισκεπτες:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Καθώς σε λίγο θα ανήκω στην γενιά των 50, ρωτάω τι κάνετε για να ανοίξει η συλλογικότητα και να βρεθείτε μαζί με όλες τις γενιές πέρα των 20;
Όσο για τα συμπτώματα του μοντέλου των επιχορηγήσεων, συμφωνώ απόλυτα ότι η γενιά μου καταστράφηκε μόλις μπήκε μπροστά της το γλυφιτζούρι των επιχορηγήσεων αλλά ρωτάω είσαι έτοιμη-ος να αρνηθείς αυτό το μοντέλο η απλά επιζητείς να πάρεις και εσύ θέση μέσα σε αυτό; Και τι κάνεις γι'αυτό; ποιές είναι οι πρωτοβουλίες; οι συζητήσεις; οι προτάσεις;
Η συλλογικότητα- όπως φωνάζει και το όνομα της- οφείλει να είναι αγωνία όλων μας.Επομένως η ευθύνη για το ανοιγμα της θα έπρεπε να βαραίνει τον καθένα από μας. Είναι λογικό ότι άνθρωποι που ανήκουν στη γενιά των 20 έχουν και τον αντίστοιχο κύκλο φίλων και γνωστών ως επί το πλείστον. Επομένως χρειαζόμαστε τη βοήθεια σας, να προσεγγίσετε ανθρώπους της δικής σας γενιάς. Παρόλα αυτά,για να μιλήσω προσωπικά, στο βαθμό που μπορώ να κάνω κάτι το κάνω. Έχουν σταλεί mail σε όλες τις καταγεγραμμένες ομάδες χορού και τους χορογράφους και η ανταπόκριση ήταν αυτή που είδαμε όλοι.
Η συλλογικότητα των 20 ήδη άνοιξε με τα καλέσματα που έκανε( 3 στο σύνολο εκτός από τις πορείες, το ιστολόγιο και όλη την οργανωτική δουλειά για ενημέρωση, φτιάξιμο πανώ κτλ)Το μόνο που μένει είναι η παρουσια και συμπαράσταση όλων των άλλων. Και να μην περιμένουν να τους πάρουν από το χεράκι...γιατί στο κάτω κάτω και οι επιχορηγήσεις ( ποσά και καθυστερήσεις) για όσους τις παίρνουν είναι ελεημοσύνες. Όπως όταν δίνεις κανένα ψιλό σε ζητιάνο για να τον ξεφορτωθείς και δεν θέλεις να ασχοληθείς παραπέρα. Με τον ίδιο τρόπο μας βλέπουν και μας οι "υπηρέτες" του λαού. Είναι όμως αυτό που θέλουμε?
Δημοσίευση σχολίου